ป่วนรักอัศวินโต๊ะกลม

เช้าวันหนึ่งที่ธรรมดาแต่ไม่ธรรมดา มีร่า เผลอหลับโดยไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่เมื่อคืน 

ใช่แล้ว เมื่อคืนฉันฝันว่าอยุู่ ๆ ได้ย้อนเวลาไปในช่วงยุคโบราณ ได้มีการขี่ม้า มีสงครามต่างๆนาๆ สงสัยเพราะอ่านนิยายเยอะเลยเก็บไปฝัน เมื่อหันไปมองนาฬิกา

ฉิบหาย! สายแล้ว  มีร่ารีบอาบน้ำแต่งตัว ก่อนออกจากบ้าน จู่ ๆ ก็มีเสียง

กั๊บๆๆแก๊ ตุ๊กแกร้องทักอยู่ห้าครั้ง

โบราณเขาบอกว่าตุ๊กแกร้องทักอาจจะมีเคราะห์ แต่ฉันไม่เชื่อหรอกนะก็แค่ความเชื่อของคนสมัยก่อน วันนี้ยังไงก็ต้องออกไปข้างนอก

ฉันขับรถเวสป้าลูกรักด้วยความเร็วแสง เพื่อไปดูคอนเสิร์ตวงก็อตเซเว่น เป็นวงศิลปินเกาหลีที่ชื่นชอบ อยู่ๆก็มีถุงดำใบใหญ่ลอยปลิวมาโดนหน้าเธอ  

" อ๊าก  ใครมันบังอาจทิ้งถุงขยะปลิวว่อนไปทั่ว " ขณะนั้นมีร่าก็ได้ดึงถุงที่ปลิวว่อนมาติดหน้าเธอออก ในระหว่างนั้นเธอมองเห็นป้ายเล็กๆว่ากำลังซ่อมทางอยู่ ทำให้เธอหักหลบไม่ทันจนเสียหลักพุ่งชนขอบสะพาน ตัวลอยกระเด็นตกลงมายังแม่น้ำเจ้าพระยา

I believe I can fly

I believe I can touch the sky

อยู่ๆเพลงนี้ก็ดังเข้ามาในหัว

ตู้ม!

ร่างของมีร่าลงมากระแทกพื้นผิวน้ำอย่างแรง มีร่ารู้สึกทรมานมาก และพยายามตะเกียกตะกายว่ายน้ำขึ้นมา น้ำมากมายได้ไหลเข้าปากและจมูก แต่สุดท้ายเธอก็หมดแรง เธอคงหมดหวังที่จะมีชีวิตรอด อดเจอพี่แจ็คสัน พี่มาร์ค และแบมแบมลูกรักเลย ร่างของเธอค่อยๆ จมดิ่งสู่ก้นบึ้งของแม่น้ำ

ฉันลืมตาขึ้นมา รอบๆเต็มไปด้วยสีขาวว่างเปล่า นี่ เราตายแล้วใช่หรือไม่

อยู่ ๆ ก็มีเสียงแหบๆเหมือนชายแก่ดังขึ้น

"สวัสดี มีร่า"

คุณเป็นใครคะ ?

"ข้าคือผู้ที่จะให้ชีวิตใหม่ของเจ้า แต่เจ้าต้องสัญญากับข้าก่อนว่าเจ้าจะทำตามที่ข้าบอกทุกอย่าง"

"ได้ ฉันตกลง"

ข้าจะให้เจ้าช่วยคนๆหนึ่ง ซึ่งเมื่อถึงตอนนั้นเจ้าจะรู้เอง

จู่ ๆ ภาพทุกอย่างก็ดับลง

เสียงเอะอะโวยวายแว่วอยู่ในหู เบาๆ จนน่ารำคาญ 

"ใครมาเอะอะโวยวายอะไรแถวนี่เนี้ย ไม่ใช่เธอตายไปแล้วหรอกหรือ " มีร่าคิดในใจ

เธอไม่เคยตายจึงไม่รู้ว่าโลกหลังความตายเป็นอย่างไร แต่ให้เธอเดาคงไม่ใช่แบบนี้แน่ เพราะเมื่อเธอลืมตา มองไปโดยรอบ ผนังของตัวบ้านก่อด้วยอิฐ มีตะเกียงไฟส่องแสงสลัว ๆ 

ฉันอยู่ที่ไหน! 

อ่า ใช่แล้ว เสียงปริศนาคนนั้นบอกว่าจะให้ชีวิตใหม่แก่ฉันนี่นา

หลังจากนั้นเธอก็เห็นชายหนุ่ม อายุน่าจะยี่สิบสามหรือยี่สิบสี่ ผมสีน้ำตาล ตาสีเทา สวมเสื้อทูนิคสีขาวตัวโคร่งกับกางเกงขายาวสีดำ กำลังวิ่งเข้ามาหาเธอ 

ยังไม่ได้ถาม ชายแปลกหน้าก็มาจับมือเธอ แล้วพูดอย่างร้อนรนว่า

ลุกขึ้นและรีบหนีได้แล้ว ตอนนี้พวกแซกซันบุก!

ห๊ะ อะไรนะ!

ฉันงงกับสิ่งที่ได้ยิน เสียงโครมคราม เอะอะยังดังอย่างต่อเนื่อง เหมือนจะมาจากด้านนอก 

ฉันหันไปเห็นหน้าต่างเปิดแง้มอยู่ จึงรีบลุกจากเตียงเพื่อจะไปเปิดดูเหตุการณ์ข้างนอก จังหวะที่ลุกขึ้นเพิ่งสังเกตว่าตัวเองอยู่ในชุดกระโปรงยาวเหมือนชุดของผู้หญิงอังกฤษในสมัยก่อนเลย จึงรีบไปส่องกระจกที่พิงอยู่ผนังห้อง  ในกระจก ฉันเห็นสาวน้อยผมสีบลอนด์ เป็นลอนยาวสยายยาวเต็มแผ่นหลัง ตาสีเทา ปลายจมูกเชิด ริมฝีปากบาง ผิวขาว เห็นเนินนมที่ล้นออกมาจากชุด ได้แต่ร้อง โอ้โห้ สะบึ้มดีแท้  

อะไรกัน มาอยู่ในร่างของใครกันเนี่ย  ฉันวิ่งต่อไปที่หน้าต่าง เห็นภาพแล้วถึงกับอ้าปากเหวอ ข้างนอกคือลานกว้างที่เต็มไปด้วยผู้ชายมากมาย กำลังจับดาบฟาดฟันกันอย่างดุเดือด

เคร้ง!

โครม!

อ๊าก!

พวกมันจะฆ่าเราไหม ฉันหันไปถามชายหนุ่มแปลกหน้าคนนั้น

ใช่แล้ว ถ้าเจ้าไม่รีบหนี พวกเราต้องตายกันอยู่ที่นี้แน่

เอ่อ... ว่าแต่เจ้าเป็นใคร

"นี้เจ้าเมาแล้วตกบันไดจนสมองเสื่อมหรือไง ถึงลืมพี่ชายคนนี้ไปได้

"หืม พี่ชายหรอ "

"ใช่ ข้าชื่อเมอร์ลิน ส่วนเจ้าชื่อมีร่า

ชื่อเดิมนี่นา แต่รูปร่างหน้าตาเปลี่ยนแถมได้พี่ชายสุดหล่อมาด้วย

 สงสัยข้าจะสมองเสื่อมจริงๆแหะ จำอะไรไม่ได้เลย

เสียงต่อสู้ดังขึ้นเรื่อยๆ ราวกับอยู่ไม่ไกลนัก เมอร์ลินรีบมาวิ่งจับมือฉันแล้วพาวิ่งไปหลังบ้าน แล้วพาเดินลัดเลาะไปตามตรอกซอยเล็ก ๆ

มายังคอกหมูที่อยู่ห่างจากหมู่บ้านไม่ไกลมาก ใกล้ๆคอกหมูมีหลุมหลบภัยเล็กๆซ่อนอยู่ ภายในนั้นมีเด็กและสตรีจำนวนหนึ่งหลบอยู่ในนั้นก่อนแล้ว

"เจ้ารอข้าอยู่ที่นี้ เดี๋ยวข้ามา" เมอร์ลินพูดจบก็วิ่งออกไป

ฉันนั่งหดตัวอยู่ในนั้น ได้แต่เงียบเพราะไม่รู้จักใครเลย จู่ๆก็รู้สึกปวดฉี่ขึ้นมา 

"โอ๊ย มาปวดฉี่อะไรตอนนี้เนี่ย" หันมองซ้ายมองขวา ไม่มีคนสบตาเลย ว่าจะชวนให้พาไปฉี่สักหน่อย

เฮ้อ เอาว่ะ ออกไปคนเดียวก็ได้ ถ้าขืนอั้นต่อไปได้เป็นกระเพาะปัสสาวะแน่ 

มีร่า เดินเข้าไปในป่าซึ่งอยู่ไม่ใกล้จากคอกหมู พยายามหันซ้ายหันขวาอย่างระมัดระวัง เมื่อหาที่เหมาะๆ พอหาได้แล้ว ก็จัดการปลดปล่อยทันที

ฟู่... โล่งเลย อั้นมาตั้งนาน

อยู่ๆก็รู้สึกว่าเหมือนมีสายตาใครมองมา เลยเงยหน้าขึ้นเห็น

เฮ้ย ! มีเงาบนต้นไม้ คนหรือผีว่ะเนี่ย

กรี๊ดดดดดดดดดดด !